Kamienica Hetmańska w Krakowie ma bogatą historię, sięgającą XIII wieku. Najstarsze jej mury powstały w drugiej połowie XIII wieku, krótko po lokacji miasta w 1257 roku. W pierwszej połowie XIV wieku wzniesiono mury frontowe, a później dobudowano reprezentacyjną, trzynawową halę oraz słynną Salę gotycką, ozdobioną heraldycznymi zwornikami, co świadczyło o prestiżu miejsca. Przed XVI wiekiem budynek należał do króla lub miasta, po czym przeszedł w ręce rodziny Beerów.
Najstarsze mury kamienicy pochodzą z drugiej połowy XIII wieku — wzniesione tuż po lokacji Krakowa (1257). W I połowie XIV w. wzniesiono frontowe mury, a później słynna gotycka sala ze zdobionymi zwornikami.
Gotyk • ZwornikiPrzed XVI stuleciem budynek należał do króla lub miasta. Następnie przeszedł w ręce rodziny Beerów — Kasper Beer posiadał przywilej bicia monety, stąd nazwa „Stara Mennica”.
Mennica • BeerowieW 1733 r. Hetman Jan Klemens Branicki zlecił gruntowną przebudowę w stylu barokowym; od jego tytułu wywodzi się nazwa Kamienica Hetmańska. Z tego okresu pochodziła attyka z herbowym Gryfem.
Barok • AttykaW 1816 r. kamienicę nabył Anzelm Teodor Dzwonkowski. W 1850 r. spłonęła podczas pożaru Krakowa; odbudowano ją według projektu Radwańskiego, podnosząc o jedno piętro — na fasadzie umieszczono pamiątkową tablicę.
Renowacja • PożarW okresie zaborów budynek służył m.in. jako koszary wojsk austriackich. Po II wojnie światowej przeszedł remont z odtworzeniem części barokowej fasady. Wpis do rejestru zabytków: 23 maja 1932.
Zabytki • Odtworzenie
W XIX wieku, po tym jak kamienica popadła w ruinę, została zakupiona i wyremontowana w 1816 roku przez Anzelma Teodora Dzwonkowskiego. Niestety, w 1850 roku obiekt spłonął w wielkim pożarze Krakowa, ale został odbudowany i podniesiony o jedno piętro. Na pamiątkę tego wydarzenia na frontowej ścianie wmurowano tablicę upamiętniającą pożar.